Naam auteur: Roelof Langman

Op vrijdag 29 november houden we een bijzondere bijeenkomst. We organiseren samen met Buurthuis Lydia en Dialoog in Actie een dialoog over Verbinding. Buurthuis Lydia is een laagdrempelige ontmoetingsplek in de buurt, waar het Socratisch Café al jaren bij elkaar komt. We dragen het buurthuis een warm hart toe, en dragen graag een steentje bij […]

Vrienden van mij rijden in een oude dieselbus. De auto heeft regelmatig onderhoud nodig, en daarvoor gaan ze al decennia naar dezelfde garage. Daar worden ze vriendelijk ontvangen en de auto krijgt het onderhoud dat hij nodig heeft. Dat duurt wel wat langer dan vroeger, enkele dagen en soms enige weken. De eigenaar wordt ouder

Bij wie hoor je? Hoe ga je om met die verbondenheid als je belangrijke beslissingen neemt in je leven?

Bid, lach, werk en bewonder… En wat zijn de licht- en schaduwkanten van bewondering?

Zorgen maken, zorgen voor — de wereld, elkaar en onszelf. Wat kunnen we over zorg leren van onze ervaringen?

Voor een bijeenkomst heel lang geleden Genoeg om je zorgen over te maken: de crisis van ons klimaat, oorlogen op ontelbare plaatsen, een nieuwe periode van seismische activiteit in IJsland. En daarbij je persoonlijke zorgen: om een huisdier, je financiën, je partner, de gezondheid van een overbuurvrouw. De idealen van een maakbare samenleving en geluk

Geef elkander hoop, dan gaat alles goed. Zo dicht Toon Hermans. Maar is hoop alleen een positieve kracht? Wat zijn de schaduwkanten van hoop? En kunnen we hopen zonder onszelf voor de gek te houden?

In deze tijd van corona duikt regelmatig de term “solidariteit” op. Is dat terecht?

Is verdragen een kunst, die je moet leren? En kan dat ook? Wat zeggen de Stoïcijnen erover? En wijzelf?

Het leven is vol grote en kleine vormen van afscheid. Is afscheid iets anders dan gewoon gedag zeggen?

Moet dat? Maar wat is jouw kracht? En wat moet je doen om erin te gaan staan?

Bijzonder in muziek, gewoon in ons leven van alledag? En zou de wereld daar beter van worden?

“Natuurlijk doe ik dat!” Hoezo natuurlijk? Zoals de bloemetjes en de bijtjes en de beweging van de sterren?

Roest rust? Of is het juist een harmonieuze, aan maat gebonden beweging?

Wanneer doen we het maar half? En wat maakt het tot een deugd?

De minister-president roept ertoe op. Maar hoe doe je dat? En moeten we ernaar streven?

Hoe je denkt, en of je denkt, maakt uit voor de kwaliteit van je leven. Maar wat is denken? Wat doen we als we denken?

Wat is dat mechanisme dat ons steeds opjut? Kunnen we belangrijke zaken ook zonder tijdsdruk als urgent ervaren?